Nomad Soul Adventure first, shoot later!
Adventure first, shoot later!
Vergeet de omschrijving die er hier op insidegamer bij staat, The Nomad Soul (inderdaad, op de hoes –PC versie- zie je nergens Omikron staan) is een third person adventure in de zuiverste zin van het woord. Aan het begin van het spel wordt je verwelkomd door een portaal naar een andere dimensie en stapt een ietwat angstige politieagent er doorheen en vraagt om je hulp. Die helpende hand is een bizar dingetje. Namelijk: je ziel. Als doorgewinterde speler heb je daar natuurlijk totaal geen problemen mee en neem je maar al te graag bezit van onze - nu - dappere held. Versterkt door jouw tomeloze wilskracht springt de held door het portaal heen, op zoek naar avontuur.
Je bent nog maar net door het portaal heen of je wordt aangevallen door een demon. Die zat daar blijkbaar al een tijdje op te wachten. Gelukkig komt een ED209-achtige politierobot al snel de scène oplopen. De demon vlucht en je ziel blijft gelukkig in je held zitten. Het is echter wel duidelijk dat je held goed in de problemen zit. Tijd om de beentjes te strekken. Een stukje verderop kom je setje ringen tegen waar je toestand laten vastzetten. Een safegame per ring, dus zuinig zijn is een pre. Wanneer je uit het steegje komt, zet de intro van het spel in en krijg je een mooi overzicht van de stad, Omikron, te zien. Je bent in principe vrij om te gaan en staan waar je wilt, maar zoals bij elke adventure kun je eigenlijk weinig extra’s doen zonder dat je ergens bent geweest of een bepaald voorwerp hebt gehaald.
1984, maar dan in de toekomst
Ook even gezellig shoppen in de supermarkt of het in het café rondhangen is te duur voor je. Dan gaan we maar naar huis. Eenmaal aangekomen blijkt dat je vriendin je niet meer had terugverwacht. Blijkbaar is je politiepartner eerder verdwenen. Je vriendin benadrukt nog maar eens dat jij je leven ook niet meer zeker bent. Hmm, ik ruik intrige… En mijn gamersneus faalt me vrijwel nooit.
De enige plek om uit vinden wat er allemaal aan de hand is blijkt het politiebureau te zijn. Inmiddels kun je al wat mensen aanspreken en de krant af en toe lezen in je inventory. De duidelijk industriële stad, gekenmerkt door grauwe kleuren, blijkt geleid te worden door het soort Big Brother type die geen weerstand duldt. Een dergelijke samenleving kan niet zonder een flinke partij onvrede, dus heb je binnen niet al te lange tijd je eerste terrorist voor handen. Toch lijkt er iets raars aan de hand te zijn met dit ‘verzet’. Uitzoeken wat kun je echter niet, want je moet naar een overval op een supermarkt.
knallen, knokken en weer verder
De meeste mensen zullen niet zomaar bij een overval binnenlopen, maar schietgrage zielen (gamers) schijnen daar een uitzondering op te zijn. Tijd om dus wat zieltjes van verse gaten te voorzien. Het shooter gedeelte zie je nu vanuit het eerste-persoons aanzicht. Alhoewel je tegenstanders mensen zijn, laten deze stukken zich gemakkelijk omschrijven als een stroevere versie van DOOM. Gangetjes indraaien, health oppakken en alle boze klanten smeulend achterlaten. Het bekende werk dus. Normale klanten laat je natuurlijk wel netjes met rust.
In de volgende ruimte kom je dan de leider van deze meute tegen en ruil het pistool in voor je vuisten. En dat is opeens best wel lastig, aangezien je besturing ineens ook op een andere plek zit (knoppen ipv muis). Tevens staat de camera nu aan de zijkant van je karakter, maar verandert de besturing niet mee. Tel daarbij op dat de eigenschappen van je karakter niet zo goed zijn en je vechtniveau afhankelijk is van hoeveel je getraind hebt. De kans dat je dit eerste gevecht wint is bijzonder klein. Wat de uitslag van het gevecht ook is, daarna ga je weer verder met de ‘normale’ manier van rondlopen. Dit is ook meteen het probleem aan The Nomad Soul. Het steeds wisselen van gametypes werkt verwarrend en soms zelfs uitermate frustrerend.
virtuele reïncarnatie
Wat de game bijzonder maakt, is de virtuele reïncarnatie, zoals de makers het hebben genoemd. Op den duur zul je in situaties komen die vereisen dat je jouw ziel overzet naar een ander lichaam. Soms verplicht, soms optioneel. In sommige winkels zie je personen staan die afwijken van de rest. Deze kun je dan ook vaak overnemen. Echter, zodra je de ziel overzet ben je het oude lichaam permanent kwijt. Die blijft wel even achter als een doorzichtige huls.
Ook heeft ieder lichaam zijn eigen statistieken voor health, kracht en stamina. Een nieuw lichaam betekent dus opnieuw trainen en eventuele upgrades opnieuw toepassen, al wordt je inventaris wel gewoon overgezet naar je nieuwe omhulsel.
En ja, David Bowie blijft lekker in zijn eigen lichaam zitten. Ondanks zijn medewerking aan deze game is hij hier niet echt lekker op dreef. Op de intro na weet Bowie nou niet echt je ziel te beroeren, bij wijze van spreken. Helaas is er op deze nummers na geen achtergrondmuziek in het spel en dat bedrukt de sfeer.
Grafisch gezien heeft ieder stadsdeel zijn eigen stijl en historie, maar het steriele karakter overheerst door gebrek aan opvulling van de straten. Niet dat je in 2000 meer hoefde te verwachten, maar stiekem doe je dat toch wel. Tevens zijn de bewegingen van de personages nooit echt vloeiend. Toch is dit laatste een bekende adventure-kwaal die ook in Fahrenheit regelmatig de kop opsteekt.
- evil_eendje
Monday, November 10, 2003